Met de selectie nemen we jullie de komende weken mee in onze voorbereiding op de finale. Elke dag komt een ander teamlid aan de beurt, vandaag is Roos de Vries aan de beurt. Wij wensen jullie veel leesplezier in de aanloop naar de finale!
DE FINALE – Roos aan het woord
Hallo handballiefhebbers,
Laat ik mijzelf eerst eventjes voorstellen voor de mensen die zich nu afvragen: “Roos wie?”
Mijn naam is Roos de Vries, ik ben 26 jaar oud en in het dagelijks leven werk ik als kinderverpleegkundige, een baan die ik met veel plezier doe.
Handbal speelt als sinds mijn vijfde levensjaar een grote rol in mijn leven. Ik begon bij mijn dorpsvereniging in Schagen en op mijn veertiende werd ik gevraagd om samen met Krissy Hogervorst (nu al enige tijd gestopt met handbal) bij VZV te komen spelen. Grappig detail: ik sta nu te beuken/bikkelen op de cirkel, maar ooit was ik een opbouwspeelster.
Ik vermoed dat Jens Nauta even niet wist waar hij me moest neerzetten, dus werd het de cirkel – en achteraf bleek dat een goede zet. 😉
Bij VZV begon ik in de jeugddivisie en stroomde uiteindelijk door van dames 2, naar dames 1 in de eredivisie. Dat was ook het eerste jaar dat we de Europacup wedstrijd op Gran Canaria moesten spelen. In de periode dat ik in dames 1 speelde, speelde ik vooral met/tegen mijn gezondheid. Noem een lichaamsdeel en ik heb het gegarandeerd ooit gebroken, gekneusd, of uit de kom gehad.. Ouch!
Toch is tot nu toe het mooiste moment uit mijn handbalcarrière de promotie met Dames 2: van hoofdklasse naar tweede divisie, en daarna naar de eerste divisie, onder leiding van Ard de Ruijter. Een bijzondere prestatie met een onwijs goed- en leuk team.
Na een schouderoperatie besloot ik te stoppen met handbal. Tot Ard (daar is hij weer!) mij benaderde met het idee om een nieuw team te starten. Samen met Florance Kos gingen we op zoek naar een sterke groep meiden om een derde team te vormen – en met succes. We begonnen in de hoofdklasse en promoveerden naar de tweede divisie. Hoe mooi is het dat VZV nu vertegenwoordigd is in de eredivisie, eerste én tweede divisie én in de hoofdklasse?
En dan nu de hamvraag: hoe beland ik ineens weer bij de selectie?! Simpel: Ard (ja hoor, daar is-ie weer) vroeg of ik een paar potjes mee wilde doen omdat Meike van Splunteren geblesseerd raakte. En voordat ik het wist, stond ik weer tussen de grote meiden. En wat blijkt? Ik sluit m’n handbalcarrière nu af… door mee te doen om de landstitel! Say what?!
Aankomende zondag gaan we die titel verdedigen alsof ons leven ervan afhangt. Dus: neem je trommel, je triangel en je stembanden mee en schreeuw ons naar de overwinning!
Tot dan!