Opeens was hij verdwenen. Zagen we de grote, vertrouwenwekkende gestalte naast hoofdcoach Edwin Janssen niet meer. Ard de Ruiter, handbalman pur sang, assistent-coach en teambegeleider van dames 1, was gestopt. Midzomer, het kampioensfeest, een daverende party, was gevierd. Niemand had nog een vermoeden van een kater.
De Schagerbrugger, die acht jaar op rij JuRo Unirek VZV diende alsof het zijn eigen familie was, had, zo bleek ons bij de gewonnen Super Cup in Aalsmeer, een punt gezet. Misschien blijkt het later maar een komma te zijn geweest. We sluiten het niet uit. ‘Want geen mooiere club in mijn leven dan VZV’, zegt hij.
Ard de Ruiter, deze maand zijn zestigste verjaardag vierend, werd geboren in een waar handbalgezin, de De Ruiters van de Voorpolderweg in Dirkshorn. Moeder Janny was voorzitter van de plaatselijke handbalclub. Broer Harrie werd door VZV ooit aangezocht als jeugdtrainer. Hij deed het niet. Bleef bij HV Niedorp. ‘En ik ging ook niet naar VZV, toen ze op mijn zestiende vroegen naar hun herenploeg over te stappen. Willy Aalmoes en haar man Hans kwamen bij ons thuis. Maar mijn moeder, Janny, was de voorzitter van handbalvereniging Dirkshorn. Dat ging een stap te snel en te ver.’
Later, na een periode als jeugdtrainer bij Con Zelo, kwam Ard de Ruiter wel naar VZV. Hij werd C1-trainer en ging ook met die meiden ‘beachen’, handbal spelen op een zandveld. ‘Niedorp had van die velden. Wij nog niet. Hebben we Gerard Jimmink gebeld, de loonwerker. Een hele zaterdag werd er door zijn bedrijf zand aangevoerd en erna lagen er drie prachtvelden.’
De boomlange coach, in het dagelijks leven huisschilder, werd ook jeugdbondscoach in het beach. Josien van den Hoek en Meike Kruijer kwamen via die weg bij VZV, waar Anna Buter, Lisanne Bakker en Lynn Klesser al jaren actief waren. Ards gezicht gloeit bij het vertellen van de verhalen over beachhandbal, maar hij wist ‘de zaal gaat voor’. Bij VZV.
Hij vertrok voor twee jaar naar ZAP, waar hij de C1 en B1 trainde, met megatalent Kim Molenaar in de gelederen. ‘In 2017 kwam bestuurslid Mario Prak op de lijn’ en zo keerde hij terug bij VZV. ‘Daar lag toch mijn hart.’
Rolf Schulte was, na Betty Plasmeijer, de hoofdcoach geworden en Ard de Ruiter ging het tweede doen. Dat team, ‘met fantastische speelsters als Roos de Vries en Jet Jimmink’ steeg in recordtijd door tot het een na hoogste niveau, de eerste divisie. Het was niet het enige VZV-team dat omhoog wilde. ‘Het doel, mijn doel, was om vier teams, dames 1 tot en met dames 4, op rij in de hoogste klassen te krijgen. Dus eredivisie, eerste divisie, tweede divisie en hoofdklasse. Dat is gelukt. Ik ben daar heel trots op. Vooral die plek in de eerste divisie, waar we onze jonge speelsters vanuit de junioren A kunnen klaar stomen voor een plek in dames 1, voor het spelen in de Super League, de hoogste klasse, acht ik van groot belang.’
In een belangrijke fase van zijn acht achtereenvolgende jaren (2017-2025) bij VZV werd De Ruiter ook ‘handbalmanager’, de man die coördineert, overziet en er elke dag is. ‘Ik stond tot halverwege de middag met de kwast in de hand, maar om vier uur was ik stipt in de sporthal. Als de trainingen aanvingen. Met Michael Vijverberg die onze jeugd trainde. Officieel heette dat hoofd jeugdopleidingen. Hij ging, in mijn visie, een jaar te vroeg weg naar SEW.’
Na dat jaar, het vijfde onder Rolf Schulte, waren er bij JuRo Unirek VZV zaken aan stevige herschikking toe. Het was 2023 dat Ard de Ruiter er nog één keer de schouders onder zette. Hij polste Edwin Janssen, de coach van V&L, met wie hij af en toe contact had gehad. Janssen kwam, toen de huisvesting geregeld was. De Ruiter droeg de Limburger op handen. Zonder Schulte te willen bekritiseren merkt hij op dat Janssen ‘er wel was’. ‘Hij had een heel andere benadering van handbal, van training. Ons niveau ging weer omhoog. Er was weer beleving. We gingen op snelheid spelen.’
De Ruiter was de assistent-trainer van Janssen. ‘Ik was er elke training bij. Ik was ook de teambegeleider en ging heel veel sparren met Edwin. We spraken over de selectie. Ricardo Clarijs, de assistent-bondscoach van het Nederlands team, was ook betrokken. Het waren boeiende tijden.’
In een kranteninterview, vele jaren eerder, sprak De Ruiter de achteraf voorspellende woorden: ‘En samen gaan we van deze club de landskampioen maken.’ In mei van dit jaar kwam de boude bewering (zo zagen we die toen, JV) uit. VOC werd in de playoffs uitgeschakeld en in de nagelbijtende spannende finale werd streekgenoot Westfriesland SEW in een best-of-three verslagen. JuRo Unirek VZV was (en is) landskampioen. ‘Dat had ik toen al in mijn hoofd’, zegt Ard de Ruiter thuis, met zijn grote Berner Sennen-hond Goofy aan de voeten.
Na die landstitel, gehaald twee dagen nadat zijn handbalminnende moeder Janny op 93-jarige leeftijd was overleden, viel bij hem de munt dat Edwin Janssen het prima alleen zou afkunnen, dat hij tien jaar van hot naar her had gerend en dat hij het handbaldier in hem (‘nog altijd, hè’) rust moest gunnen. Zijn besluit stond vast.
Hij heeft nadien ‘een beetje’ afstand genomen van zijn geliefde VZV. Hij heeft de ploeg pas één keer gezien. In Emmen, bij een uitwedstrijd tegen Misker E&O. Ard de Ruiter mijmert nog wat over zijn verdiensten (‘de NH Cup, de handbalschool op zaterdagochtend) en zegt dan dat hij een prachtige tijd heeft gehad, mooie dingen tot stand heeft gebracht en dat JuRo Unirek VZV ‘een fantastische club’ is. Andere clubs hebben hem al gebeld, of hij niet iets voor hen zou willen doen. Er is in de opvatting van Ard de Ruiter maar één club waar hij later, ouder en meer uitgerust, nog iets voor zou willen doen. En dat is ’t Veld Zijdewind Vooruit. VeeZetVee.
John Volkers